Fighter

Właśnie wstałam. Jest godzina 14. Lubię spać do późnych godzin, bo nie muszę wtedy jeść. A im mniej posiłków tym większe szanse na powrót do Any.
Planuję dzisiaj zrobić ok 15 km rowerem. Powoli do celu. ❤

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wielki powrót do any

Sama nazwa wskazuje nad czym będę się skupiać. Mam anoreksje. Moja waga już jest prawie "normalna". Dopadła mnie bulimia. Nienawidzę siebie. Muszę wrócić do choroby, bo z nią było łatwiej. Byłam silniejsza, moja siła woli była ogromna. Chce czuć się szczęśliwa patrząc w lustro. Potrzebuję wsparcia motylków. Czy któraś z was miała bulimię? Jak sobie z nią radzicie? Zawalam przez to szkołę, tracę tonę pieniędzy na jedzenie, straciłam znajomych. Gorzej być nie może. Za rok matura, a ja nie wyrabiam na zakrętach. Proszę odezwijcie się...
Czytaj więcej

Bulbulbul

Nie od dzisiaj mam bulimię. Męczy mnie już ta niewola, to więzienie, to ograniczenie i dyskwalifikacja z życia, bo wolę zostać w domu i zeżreć ciastka. Piszę tego posta w sobotę, pewnie skończę w niedzielę, która rozpocznie się za jakieś 13 min. Nie zamierzam mówić "zaczynam od jutra" "zaczynam od poniedziałku".Chcę zrobić to już teraz. Teraz zacząć wychodzić z tego bagna, w którym tonę aż po krtań. Nie wiem czy to ostatni dzwonek. Może właśnie teraz dzieli mnie od katastrofy jeden krok, dlatego nie zamierzam już podążać dalej. Czuję strach. Taki strach, który demotywuje i budzi tę część mnie, która woli się poddać i utonąć w rzece czekolady. Ah... Samo to słowo karmi moją bezsilność. Nie wierzę, że tym razem mi się uda. Nie znam drogi i nie mam przewodnika. Pozostałam sama sobie. Pewnie nawet tutaj nikogo nie znajdę. Wiem tylko tyle, że pisanie na blogu pomogło mi osiągnąć jeden cel - schudnąć. Tak właśnie. Udało się i pewnie dlatego mnie tu zabrakło. Zabrakło? ...
Czytaj więcej
bardzo zastanawia mnie, dlaczego w życiu wszystko zostaje tak spłycone uczucia, emocje, dotyk jakby wszystko sprowadzało się do przyziemności brak uniesień i nierealnych doznań czuje ten brak iskry w relacjach jakby to wszystko ciągle było po nic czy to wina tego technologicznego świata pojawiają się i znikają jakbym była wiatrem, który przyjemnie muska otwarte ręce ale po chwili, już mnie nie ma, bo nie chcesz nic więcej
Czytaj więcej