Porażka

Uwielbiam samotność, jednak ona ciągnie za sobą większe prawdopodobieństwo ataku bulimicznego. Mama ma druga zmianę, więc od południa do nocy jestem sama. Nie poradzilam sobie... Znowu straciłam 20 zł na 4 paczki ciastek,3 paczki chrupkow i 2 czekolady. Wszystko jak zawsze wylądowało w WC.  Nie szczędzę wam szczegółów,  abyście same oceniły, jak bardzo kiepsko jest ze mną.
Jutro planuje bilans ok. 1200 kcal. W szkole robię się szybciej głodna.
Tak w ogóle moja starsza siostra i kuzynka z Irlandii przyjezdzaja na tydzień. Może dzięki temu będę umiała się powstrzymać przed obżeraniem. Trzymajcie kciuki 

Komentarze

  1. mak-niebieski4 czerwca 2017 13:19

    Znam to kochana zbyt dobrze. Współczuje. Masz jakiś cel ? Jakiś koncert, wyjazd ? Żebyś mogła wydać pieniądze na np. bilet i ich nie mieć na jedzenie ? Powodzenia !

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Będzie mnie mniej4 czerwca 2017 14:29

      Masz rację. Muszę nad tym pomyśleć. Dobrze, że jest ktoś, kto to rozumie. 😘

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wielki powrót do any

Sama nazwa wskazuje nad czym będę się skupiać. Mam anoreksje. Moja waga już jest prawie "normalna". Dopadła mnie bulimia. Nienawidzę siebie. Muszę wrócić do choroby, bo z nią było łatwiej. Byłam silniejsza, moja siła woli była ogromna. Chce czuć się szczęśliwa patrząc w lustro. Potrzebuję wsparcia motylków. Czy któraś z was miała bulimię? Jak sobie z nią radzicie? Zawalam przez to szkołę, tracę tonę pieniędzy na jedzenie, straciłam znajomych. Gorzej być nie może. Za rok matura, a ja nie wyrabiam na zakrętach. Proszę odezwijcie się...
Czytaj więcej

Bulbulbul

Nie od dzisiaj mam bulimię. Męczy mnie już ta niewola, to więzienie, to ograniczenie i dyskwalifikacja z życia, bo wolę zostać w domu i zeżreć ciastka. Piszę tego posta w sobotę, pewnie skończę w niedzielę, która rozpocznie się za jakieś 13 min. Nie zamierzam mówić "zaczynam od jutra" "zaczynam od poniedziałku".Chcę zrobić to już teraz. Teraz zacząć wychodzić z tego bagna, w którym tonę aż po krtań. Nie wiem czy to ostatni dzwonek. Może właśnie teraz dzieli mnie od katastrofy jeden krok, dlatego nie zamierzam już podążać dalej. Czuję strach. Taki strach, który demotywuje i budzi tę część mnie, która woli się poddać i utonąć w rzece czekolady. Ah... Samo to słowo karmi moją bezsilność. Nie wierzę, że tym razem mi się uda. Nie znam drogi i nie mam przewodnika. Pozostałam sama sobie. Pewnie nawet tutaj nikogo nie znajdę. Wiem tylko tyle, że pisanie na blogu pomogło mi osiągnąć jeden cel - schudnąć. Tak właśnie. Udało się i pewnie dlatego mnie tu zabrakło. Zabrakło? ...
Czytaj więcej
bardzo zastanawia mnie, dlaczego w życiu wszystko zostaje tak spłycone uczucia, emocje, dotyk jakby wszystko sprowadzało się do przyziemności brak uniesień i nierealnych doznań czuje ten brak iskry w relacjach jakby to wszystko ciągle było po nic czy to wina tego technologicznego świata pojawiają się i znikają jakbym była wiatrem, który przyjemnie muska otwarte ręce ale po chwili, już mnie nie ma, bo nie chcesz nic więcej
Czytaj więcej