Gdzie jest ta przyjemność

Ten smak. Ta chwila, gdy bierzesz kawałek czekolady do ust. Rozpływasz się. Twoje kubki smakowe eksplodują. Czujesz się jak w niebie. Kostka za kostką. Tabliczka za tabliczką. Oby to nie miało końca.
Koniec.
Gdzie to uczucie? Ostatnio jak miałam atak nie czułam tej euforii. Jadłam, bo musiałam. Mój mózg musiał.
Pytam się: Po co? Skoro nie czerpie z tego żadnej przyjemności, muszę z tym skończyć.
Będę silna.

Komentarze

  1. mak-niebieski5 czerwca 2017 01:13

    Twój mózg tego chcę, niestety, taka biologia. Nie ma cukru więc Twoimi rekoma sięgnie po tabliczkę czekolady. I dziczejemy jak dzikie zwierzęta nie zwierzęta które opanowały całą ziemię. Buziaki i powodzenia.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. mak-niebieski5 czerwca 2017 01:14

      A i skomentowałam starszy wpis ale nie wiem czy widziałaś, też miałam bulimie i się na nią leczyłam więc jak coś to możemy pogadać na priv :*

      Usuń
  2. Latające Masło5 czerwca 2017 09:43

    Tu się właśnie kończy odstępstwo od diety, a zaczyna uzależnienie... Kochanie. Zerwij z tym jak najszybciej!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Będzie mnie mniej5 czerwca 2017 10:40

      Z waszym wsparciem może mi się uda.

      Usuń
    2. Latające Masło5 czerwca 2017 13:10

      Im szybciej tym lepiej, my możemy wesprzeć Cie psychicznie. Ale wszystko w Twoich rękach. <3

      Usuń
    3. Będzie mnie mniej6 czerwca 2017 01:41

      Masz rację. Czuje, że z tego wyjdę

      Usuń
  3. Kiminiko5 czerwca 2017 10:02

    Kochanie, przeraża mnie trochę Twoja bulimia i nie znajduję słów, by opisać to, jak bardzo jest mi Cię żal. Tak, właśnie żal, bo nie masz kogoś, kto powiedziałby Ci, że źle robisz. Nikogo, kto wytłumaczyłby Ci, że zagłodzenie, tudzież zarzyganie się, z powodu beznadziejnego ojca jest głupie. Po co, jeśli bardziej zrobisz mu na złość żyjąc i będąc szczęśliwą, niż wymiotując i powoli się wykańczając. Swoją drogą, pogrzeb jest droższy niż jedzenie, więc może jakaś logika Tobą kieruje. W każdym bądź razie, mam nadzieję, że w końcu znowu poczujesz przyjemność z jedzenia. Nie wyimaginowany smak podbudowany emocjami.
    Trzymaj się, Skarbie.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Będzie mnie mniej5 czerwca 2017 10:40

      Też się boję o siebie i czuje żal. Na całe szczęście mam wsparcie w mamie. Dziękuję za wiadomość 😘

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

bardzo zastanawia mnie, dlaczego w życiu wszystko zostaje tak spłycone uczucia, emocje, dotyk jakby wszystko sprowadzało się do przyziemności brak uniesień i nierealnych doznań czuje ten brak iskry w relacjach jakby to wszystko ciągle było po nic czy to wina tego technologicznego świata pojawiają się i znikają jakbym była wiatrem, który przyjemnie muska otwarte ręce ale po chwili, już mnie nie ma, bo nie chcesz nic więcej
Czytaj więcej
Obraz
Jesteście moimi aniołkami. Dziękuję za wsparcie maleństwa. Wezmę Wasze rady do serca. Ignoruję ojca na tyle, ile mogę. Nie chcę też rozniecać ognia, bo ucierpi na tym mama. Wczoraj powiedział mi, że mnie kocha i czasami głupio gada. Odeszlam z kamienną twarzą i, gdy tylko go nie było na horyzoncie, wybuchłam płaczem. Ten ból jest zakorzeniony w moim sercu i nie wiem, jak się go pozbyć. Może i mnie kocha, ale w takim razie co to jest miłość?! Aby wyrwać się z domu, spotkałam się z R.( fajnie by było gdybys zapoznała się z jego osobą i moimi uczuciami ->  Wieczór z nim )i innymi chłopakami. Siedzieliśmy u R. w salonie, gadaliśmy i trochę popiliśmy. W jego towarzystwie czuję się wyjątkowo(?), bajecznie(?). Sama nie wiem. On mnie traktuje jak zwykłą kumpelę. Rozumiem to, w końcu ma dziewczynę, a ja nie zamierzam nikogo ranić. Jednak było kilka takich momentów, w których czułam, że coś dla niego znaczę, ale to były tylko chwile. On bardzo się hamuje, gdy chodzi o kontakty z dziewcz...
Czytaj więcej

Bulbulbul

Nie od dzisiaj mam bulimię. Męczy mnie już ta niewola, to więzienie, to ograniczenie i dyskwalifikacja z życia, bo wolę zostać w domu i zeżreć ciastka. Piszę tego posta w sobotę, pewnie skończę w niedzielę, która rozpocznie się za jakieś 13 min. Nie zamierzam mówić "zaczynam od jutra" "zaczynam od poniedziałku".Chcę zrobić to już teraz. Teraz zacząć wychodzić z tego bagna, w którym tonę aż po krtań. Nie wiem czy to ostatni dzwonek. Może właśnie teraz dzieli mnie od katastrofy jeden krok, dlatego nie zamierzam już podążać dalej. Czuję strach. Taki strach, który demotywuje i budzi tę część mnie, która woli się poddać i utonąć w rzece czekolady. Ah... Samo to słowo karmi moją bezsilność. Nie wierzę, że tym razem mi się uda. Nie znam drogi i nie mam przewodnika. Pozostałam sama sobie. Pewnie nawet tutaj nikogo nie znajdę. Wiem tylko tyle, że pisanie na blogu pomogło mi osiągnąć jeden cel - schudnąć. Tak właśnie. Udało się i pewnie dlatego mnie tu zabrakło. Zabrakło? ...
Czytaj więcej